اثر هیدروژن پراکسید بر عمر گلجایی آلسترومریا، گلایول و گل مریم

گل های مریم، گلایول و آلسترومریا از مهمترین گل های شاخه بریدنی ایران و جهان می باشند و افزایش عمر پس از برداشت آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این پژوهش غلظت های مختلف هیدروژن پراکسید به عنوان ترکیب سیگنالینگ در غلظت های 200، 400 و 600 میکرومولار استفاده، و اثرات آن بر کیفیت پس از برداشت و صدمات تنش اکسیداتیو بررسی گردید. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار انجام گرفت. نتایج نشان داد که تمام گل هایتیمار شده با200، 400 و 600 میکرومولار آب اکسیژنه عمر گلجایی بالاتری نسبت بهشاهد داشتند. در بین تیمارها آب اکسیژنه 600 میکرومولار عمر گلجایی گل مریم را 3روز، گلایول را 5 روز و آلسترومریا را 7 روز نسبت به گل های شاهد افرایش داد. درصد گلچه باز در گل مریم تنها درغلظت 600 میکرومولار و در گل گلایول در تمام علظت های استفاده شده به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین، درصد گلچه پژمرده در تمام غلظت های آب اکسیژنه در همه گل های مطالعه شده، نسبت به شاهد کاهش یافت. بر اساس نتایج تمام غلظت های استفاده شده در این پژوهش پایداری غشا سلول را افزایش داده و میزان مالون دآلدیید کمتری نسبت به شاهد دیده شد. تمامی غلظت های آب اکسیژنه باعث افزایش جذب آب شده و شاخه های گل تیمار شده کاهش وزن کمتری نسبت به شاهد داشتند. در گل هایی که با آب اکسیژنه تیمار شده بودند فعالیت آنزیم های گایاکول پراکسیداز ((gpx، آسکوربات پراکسیداز ((apx و کاتالاز(cat) در هر سه نوع گل افزایش یافت، اما فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز((ppo در این تیمارها کاهش نشان داد.